Το Δώρο Της Ψυχοθεραπείας
Οι συμβουλές που υπάρχουν σ' αυτό το βιβλίο προέρχονται από σημειώσεις σαράντα πέντε χρόνων κλινικής πρακτικής.
«Ανησυχώ για το πώς θα εκπαιδεύεται η νέα γενιά αποτελεσματικών ψυχοθεραπευτών. Ανησυχώ για την ψυχοθεραπεία για το πώς μπορεί να παραμορφωθεί από οικονομικές πιέσεις και να φτωχύνει από ριζικά συντομευμένα εκπαιδευτικά προγράμματα. Παρόλ’ αυτά, έχω εμπιστοσύνη ότι στο μέλλον μια συνομοταξία ψυχοθεραπευτών που θα προέρχονται από διάφορους επιστημονικούς κλάδους θα συνεχίσει ν’ ακολουθεί εντατική μεταπτυχιακή εκπαίδευση και, ακόμα και κάτω από την πίεση της πραγματικότητας, θα βρίσκει ασθενείς που θα επιθυμούν ευρεία ανάπτυξη και αλλαγή, πρόθυμους ν’ αναλάβουν μια δέσμευση αορίστου χρόνου για την ψυχοθεραπεία. Γι’ αυτούς τους θεραπευτές γράφω “Το δώρο της ψυχοθεραπείας”.
Οι συμβουλές που υπάρχουν σ’ αυτό το βιβλίο προέρχονται από σημειώσεις σαράντα πέντε χρόνων κλινικής πρακτικής. Είναι μια ιδιοσυγκρασιακή μείξη ιδεών και τεχνικών που εγώ βρήκα χρήσιμες στη δουλειά μου. Πρόκειται για τόσο προσωπικές, τόσο υποκειμενικές και μερικές φορές τόσο πρωτότυπες ιδέες, που το πιθανότερο είναι ο αναγνώστης να μην τις ξανασυναντήσει πουθενά αλλού. Ελπίζω πάντως πως κάθε αναγνώστης θα βρει το δικό του δημιουργικό τρόπο για να προσαρμόσει και να εφαρμόσει στις δικές του συγκεκριμένες συνθήκες δουλειάς τα όσα έμαθα εγώ». (Irvin D. Yalom, από την εισαγωγή του)
«Όσο διάβαζα, προοδευτικά η αρχική μου αμφιθυμία μειωνόταν, γιατί συνειδητοποιούσα ότι αυτό που περιγράφει ο Γιάλομ μιλώντας για τις πολύ προσωπικές του εμπειρίες δεν είναι τελικά και τόσο ιδιοσυγκρασιακό. Υποστηρίζει την προσφορά, το σεβασμό για τον ασθενή και για τη νόσο του, και την απλή κοινή λογική. […] Η αρχική μου αμυντική αντίδραση υποχωρούσε, καθώς συνειδητοποιούσα ότι ο Γιάλομ στέλνει εμμέσως ένα πολύ σημαντικό μήνυμα, ίσως μια έκκληση, να συνέλθουμε και ν’ αναλάβουμε δράση, τώρα που η ψυχιατρική υποκύπτει στην οργανική υπεραπλούστευση. Η ψυχιατρική τρελάθηκε, αλλά η κατεύθυνση του Γιάλομ τονίζει την επιστροφή από τη μηχανιστική στην ουμανιστική προσέγγιση. […]
Πιστεύω ότι είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ψυχαναλυτής και δάσκαλος. Το κεφάλαιο 75, όπου πραγματεύεται τη θεωρία του Φρόυντ σε πέντε μικρού μεγέθους σελίδες, είναι μια περιγραφή της ψυχανάλυσης. Είναι η καλύτερη συνοπτική παρουσίαση που έχω διαβάσει ποτέ, και μόνο ένας πολύ άξιος θεωρητικός και κλινικός θα μπορούσε να την έχει γράψει. […]
Όπως είναι προφανές, η αρχική μου αμφιθυμία εκμηδενίστηκε, και θα σύστηνα το βιβλίο αυτό σε κάθε κλινικό, γιατί ακόμα και αναγνώστες που θα έχουν κάποιες αντιρρήσεις θα υποχρεωθούν να εξετάσουν εκ νέου την προσέγγισή τους και να ελέγξουν με ειλικρίνεια το modus operandi τους. Ελπίζω η κριτική αυτή να υπερβεί την απροθυμία που θα μπορούσε ν’ αποτρέψει έναν δυνητικό αναγνώστη, όπως συνέβη σ’ εμένα αρχικά.» (Peter L. Giovacchini, American Journal of Psychiatry, Ιούνιος 2003)