5ο Φεστιβάλ Μούσα Ελληνική

5ο Φεστιβάλ Μούσα Ελληνική‼ Μια πολύ ωραία διοργάνωση που εμπλουτίζει πολιτιστικά τη Χίο μας. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την κα Λυκοπάντη, εμπνευστή και δημιουργό αυτής της εκδήλωσης, με αφορμή την πρόταση και τιμή που μου έκανε να συμμετάσχω ανοίγοντας την εκδήλωση και μιλώντας για το “Ρόδο της Μοναξιάς”.

Η κα Λυκοπάντη είναι ένας άνθρωπος με έντονο ταπεραμέντο και πάθος για αυτό που κάνει. Αυτό που την ξεχωρίζει είναι ότι δεν την νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, είναι γνήσια, αυθεντική και εκφράζει ευθαρσώς και χωρίς φόβο την άποψη της. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που έχουν γνήσιο ενδιαφέρον για τον τόπο τους, που δεν λένε αλλά πράττουν βάζοντας ένα λιθαράκι στον πολιτισμό μας.

Κοινός παρονομαστής όλων όσων συμμετείχαν σε αυτή την εκδήλωση αποτελεί η ανάγκη του καθενός για μετουσίωση της ενέργειας σε κάτι θετικό και δημιουργικό που έχει θετική επίδραση τόσο στο ίδιο το άτομο όσο και στον κόσμο που απολαμβάνει το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εκδήλωσης.

Όταν μου είπε η κα Λυκοπάντη να μιλήσω για τη “ΜΟΝΑΞΙΑ”, στο άκουσμα της λέξης ένιωσα πολύ έντονα συναισθήματα (φόβος, πόνος, άγχος, μελαγχολία, λύπη, απογοήτευση….), που ακολουθούνται και από έντονες εικόνες τόσο δικές μου όσο και άλλων ανθρώπων. Θα μπορούσα να παρομοιάσω την μοναξιά με κάποιες εικόνες…όπως

-Ένας άνθρωπος μόνος, σκυθρωπός, κουρασμένος

-Κλειστές πόρτες

-Ένα σκοτεινό δωμάτιο με κλειστά μπαντζούρια

-Μια δυσπρόσιτη περιοχή

-Έλλειψη ήχου

-Μουντός-συννεφιασμένος καιρός

-Μια ζωή μες τη ρουτίνα, που μπορεί να περιβάλλεσαι από ανθρώπους, αλλά να συνεχίζεις να αισθάνεσαι μόνος

-Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, το γνωστό παραμύθι, είναι για μένα η απόλυτη εικόνα της λυπητερής μοναξιάς. Πόσοι από εμάς προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή να ξορκίσουμε την παιδική μοναξιά; Όταν τα άλλα παιδιά δεν μας έκαναν παρέα; όταν οι γονείς μας δεν είχαν το χρόνο να παίξουν μαζί μας ή να μας δώσουν το χάδι που είχαμε τόσο πολύ ανάγκη;…

Για τους περισσότερους από εμάς έχουν υπάρξει στιγμές ή και ολόκληρες περίοδοι στη ζωή μας που αυτά τα συναισθήματα και οι εικόνες ήταν προσωπικά βιώματα.

Η μοναξιά είναι ένα KOINO συναίσθημα, ένα “ρόδο”, του οποίου τα αγκάθια έχουμε νιώσει όλοι μας.
Αν καταφέρουμε όμως να πλησιάσουμε αρκετά κοντά στο “ρόδο” θα ανακαλύψουμε ότι έχει και ένα όμορφο άρωμα..

Η μοναξιά μας φέρνει κοντά με τους άλλους, μας κάνει να επιζητούμε την παρέα τους, τη συντροφιά, τη φιλία, τον έρωτα, την επικοινωνία και την ουσιαστική σύνδεση.

Αν όμως δεν είναι επιλογή..μπορεί να γίνει οδυνηρή…

Ποιός θέλει να είναι μόνος;

Η σιωπή που επικρατεί στη μοναξιά είναι πολλές φορές πολύ πιο ηχηρή από ένα κατάμεστο θορυβώδες πλήθος….Τα συναισθήματα που επικρατούν και αναδύονται είναι πολύ έντονα και πολλές φορές ανυπόφορα μέχρι και παραλυτικά…και μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην πλήρη παραίτηση…

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται η μοναξιά αποτελεί:

ΕΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΜΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ,
παρόμοια με αυτή που ζήσαμε πρόσφατα, αλλά με πολύ
μεγαλύτερη διάρκεια..

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ..
Μπορεί να τη βιώσει οποιοσδήποτε και σε οποιαδήποτε ηλικία…

-Ένα παιδί με αναπηρία που δεν το παίζουν λόγω της διαφορετικότητας του. Σκεφτείτε πόσο μόνο μπορεί να νιώθει ένα παιδί που του έτυχε μια αναπηρία και καθηλώθηκε όχι μόνο στο αναπηρικό καρότσι, αλλά καθηλώνεται καθημερινά από τα παιδιά και τον εξωτερικό κόσμο που το αντιμετωπίζουν ως διαφορετικό και δεν το παίζουν.

-Ηλικιωμένοι άνθρωποι που δεν έχουν δικούς τους ανθρώπους κοντά

Υπάρχουν άτομα της τρίτης ηλικίας που εγκαταλείφθηκαν από τα κοντινά τους πρόσωπα, από τους συγγενείς τους και ζουν μόνοι…Το γήρας της ηλικίας φέρνει και “γήρας” στην ψυχή τους..
Νιώθουν απογοήτευση, πικρία και απομόνωση.

– Οι ναυτικοί μας..

Η Χίος μας είναι γνωστή για τη ναυτοσύνη της. Το επάγγελμα του ναυτικού είναι πολύ δύσκολο, τόσο για τον ίδιο τον ναυτικό που ταξιδεύει και διασχίζει τα πέλαγα μακριά από το σπίτι του, όσο και για την οικογένεια του που αποχωρίζεται τον άνθρωπο της. Η μοναξιά, η απομόνωση και η μονοτονία, η κόπωση, η νοσταλγία για την πατρίδα και το σπίτι, συνεχίζουν να βασανίζουν τους ναυτικούς…

-Ο “Ξένος” είτε είναι πρόσφυγας είτε είναι μετανάστης ή ακόμα και ένας Έλληνας από άλλο μέρος πρέπει να προσπαθήσει πολύ περισσότερο από τον ντόπιο και να πασχίσει για να γίνει αποδεκτός και να μην απομονωθεί από την τοπική κοινωνία..

-Τέλος, ο γνωστός πλέον σε όλους μας “Δημήτρης της Λέσβου” που λόγω της ψυχικής του κατάστασης αλλά και του σεξουαλικού προσανατολισμού βίωνε καθημερινά τη μοναξιά.

Ο Δημήτρης έδωσε μια συγκινητική συνέντευξη που έλεγε χαρακτηριστικά ότι: “Μου λείπει άνθρωπος αληθινός, αλλά δεν υπάρχει δυστυχώς. Κανείς δεν με βοήθησε στις δύσκολες καταστάσεις, ούτε καν τα αδέλφια μου. Μόνος μου τα πέρασα όλα τα δύσκολα και τα ξεπέρασα. Πιο πολύ πονώ γιατί ονειρεύομαι ένα καλύτερο κόσμο”.

ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΣΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟΔΟΧΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΑΦΗ!

ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ….Θα δανειστώ το ποίημα που έχει γράψει ο Γιάννης Ρίτσος……

«ΠΟΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ»
«Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,
εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος
γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,
δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου,
απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές
σε σπρώχνει για να περάσει…»